İz bırakmadan gidesim var. Bu ara böyle bende. Hep bir mesafe bırakasım, buz gibi olasım var… Bir de bakmışsın döndüğümde ben artık o eski ben değilim. Suratımda sahte bir gülücük… Hareketlerim yavaşlamış, cümlelerim değişmiş, bakışlarım donuk… Ne nefret duygusu içimde ne de coşkulu sevgilerim. “Bir tahtası varmış da kırılmış, şeker kutusu elinden alınmış; bir daha…
Seni hiç unutmadım boyacı çocuk. Yıllardır, her gece yastığa kafamı koyduğumda seni düşünüyorum. Acaba ne yapıyordur? Yüzünü ve boyalı ellerini unutabilmeme imkân yok. Gözyaşlarını silemediğim için üzgünüm. Yolda yürürken ilk ağlama sesini duydum. Sonra boyaları etrafa saçılmış olan seni gördüm. Senin yaşındaki bir çocuğun oyuncaklarıyla oynaması gerekirken, senin yere düşürdüğün boyaların için gözyaşı döküyor oluşun…
“Datça’da 89 yaşında bir çınarla karşılaştım. Yeşilçam’ın oyuncusu, sinema emektarı Seyfettin Karadayı ile. Bu fırsatı kaçırır mıyım? Hemen söyleşi yaptım. Gelin; o, bu dünyaya veda etmeden, daha yakından tanıyalım kendisini. Tüm samimiyetiyle işte Seyfettin Karadayı.” – Nasıl düştü içinize sinema sevdası? Tesadüf eseri. Işık Toraman, Metin Film’in sahibidir. İflas etmek üzereydi, “Bize yardım et, prodüksiyonu…
Aşık olmadan dokunamıyorum… Nedenini bilmiyorum. Denemedim mi sanki? Becerebilseydim keşke, göründüğüm gibi olabilseydim, gider gibi yapmasaydım da gidebilseydim. Herkesi kandırabilirim ama ya kendimi? Kendimle kalınca, öyle benle baş başa, nasıl gizlerim kendimi kendimden? Her seferinde aynı korku, terk edilme korkusu. Bu kadar derin, bu kadar kırılgan, bu kadar duygusalsam; aşıksam ve korkuyorsam, yapabildiğim tek şey…
