Biraz bekle lütfen ve yüzünü bana dön. Sana beni anlatmadan gidemem. Yazı bittiğinde hep yaptığın gibi yine gidersin sessizce. Yazmadan anlatamadığım, bende göremediğin bazı özel hislere sahibim sana dokunmama neden olan. Ne yaptığının farkında bile olmadan beni kendine aşık edişini benden dinlemelisin. Dağınık yazacağım biraz. Ne birazı, büsbütün dağıtacağım. Yazamam derli toplu, diğer şatafatlı yazılar…
İz bırakmadan gidesim var. Bu ara böyle bende. Hep bir mesafe bırakasım, buz gibi olasım var… Bir de bakmışsın döndüğümde ben artık o eski ben değilim. Suratımda sahte bir gülücük… Hareketlerim yavaşlamış, cümlelerim değişmiş, bakışlarım donuk… Ne nefret duygusu içimde ne de coşkulu sevgilerim. “Bir tahtası varmış da kırılmış, şeker kutusu elinden alınmış; bir daha…
Seni hiç unutmadım boyacı çocuk. Yıllardır, her gece yastığa kafamı koyduğumda seni düşünüyorum. Acaba ne yapıyordur? Yüzünü ve boyalı ellerini unutabilmeme imkân yok. Gözyaşlarını silemediğim için üzgünüm. Yolda yürürken ilk ağlama sesini duydum. Sonra boyaları etrafa saçılmış olan seni gördüm. Senin yaşındaki bir çocuğun oyuncaklarıyla oynaması gerekirken, senin yere düşürdüğün boyaların için gözyaşı döküyor oluşun…
Aşık olmadan dokunamıyorum… Nedenini bilmiyorum. Denemedim mi sanki? Becerebilseydim keşke, göründüğüm gibi olabilseydim, gider gibi yapmasaydım da gidebilseydim. Herkesi kandırabilirim ama ya kendimi? Kendimle kalınca, öyle benle baş başa, nasıl gizlerim kendimi kendimden? Her seferinde aynı korku, terk edilme korkusu. Bu kadar derin, bu kadar kırılgan, bu kadar duygusalsam; aşıksam ve korkuyorsam, yapabildiğim tek şey…
-Neden hiç ağlamıyorsun? -Bilmem, belki de ben ağlıyorum ama sen görmüyorsundur. -Yani şimdi sen ağlıyorsun ve ben görmüyor muyum? -Ben her gün ağlıyorum zaten, içimde bir yer durmadan acıyor. -Neden acıyor? -Kırıldı. -Kime? -Hayata. -Neden göremiyoruz gözyaşlarını? -Gözlerimi ağlatmayı beceremiyorum. -Bağlılık neden seni bu kadar korkutuyor? -Anlamadım? -Kalp ve gözler birbirine bağlıdır. Kalp acırsa gözler…
“Biliyor musun?” dedi, “Ben en çok senin diz kapaklarını sevdim”. O zaman her şey bitmişti. En başından bitişe kadar bunu hiç anlamamak benim eksikliğim miydi yoksa sevgilerimizi, sevinçlerimizi, coşkularımızı cesurca ifade edemeyen çiftler olduğumuzdan mı? “Gerçekten sevmiş beni” dedim, “Çok sevmiş…” Bana sevgini zamanında anlatamadığın için üzgün değilim. Sadece senin için üzüntüm, geç kalmışlığına. O…
Anne haydi konuşalım seninle biraz… Senin beni terk ettiğin yaştaydım, seni buldum. Sapsarı upuzun saçların, incecik bileklerinle sen, nasıl da güzeldin. Vay canına bu kadın benden daha güzel… Ne kadar uzun zaman oldu konuşmayalı. Sen şimdi diyorsun ki “Kızım beni terk etti.” Duyuyorum anne boşuna inkâr etme. Ben on beş yaşından bu yana çok fazla…
“Hayatı tiyatroyla geçmiş kadın Evren Duyal ile konservatuvar yıllarından günümüze kadar yaşadığı tiyatro dolu serüvenini konuştuk. İstanbulimpro’da doğaçlama oyunlar oynayan sanatçı, doğaçlama tiyatroya duyduğu aşkı ve bu işin hayatındaki önemini anlattı.” -Bu klasik bir sorudur ama oyuncu olmaya nasıl karar verdiniz? Ben kendimi bildiğimden beri oyuncu olmak istedim ama neden oyuncu olmak istediğimi konservatuardan sonra…
İlk uzun metrajlı filmi Diğer Yol’u yakın tarihte tamamlayan genç sinema yönetmeni Oğuz Çiçek, Türkiye’de bağımsız sinemanın yeni umudu. Dünyameselelerine olan duyarlılığı, muhalif duruşu ve mütevazı tavrıyla kendini belli eden Oğuz Çiçek bu özellikleriyle bağımsız sinemaya çok yakışıyor. Tüm samimiyetiyle sorularımızı yanıtlayan Oğuz Çiçek’e teşekkürler. -Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih – Coğrafya Fakültesi Tiyatro mezunusunuz. Sinema…
Ona baktım, dokundum, gülümsedim, onu öptüm… Rengi beyazdı âşkın… Bebek gibi, saf gibiydi ve tecrübesizdi çarşaflar. Gözlerimdeki korkuda boğulmamak için nefesime muhtaç kalıyordu. Bunu nasıl yapıyordum? Gülüyordum içimden ama o görmüyordu. Gözlerim kendini ele vermiyordu. Ben oynuyordum o kanıyordu. O kanıyordu ben güçleniyordum. Aldırmıyormuş gibiydim çoğu zaman. Sanki her şeyi boşvermişim gibi. Umrumda değilmiş gibi….
